Samen wandelen we door de tuinen. We staan stil bij de vele sneeuwklokjes die donzig de Paterstuin wit kleuren. Boven hen het silhouet van de majestueuze treurbeuk. Een absoluut kroonjuweel van het Arboretum Oudenbosch. Het geeft troost deze wandeling, de vrijwilliger wijst me de schoonheid van de winterse tuin, waar al zoveel de zien is. Terwijl mijn tranen drogen, zie ik de kracht van de natuur weer. Een houvast om in het moment van vandaag te blijven.
Weer slecht nieuws
Het was een doffe dreun, de diagnose van de dermatoloog een paar weken eerder. Ik voel me als een bokser die in ronde tien net weer een beetje probeerde op te krabbelen om opnieuw knock-out geslagen te worden. Terug in de put waar ik al vier jaar uit probeer te komen. Als ik me voorzichtig optrek aan de rand val ik weer diep erin. Eerst één, toen twee frozen shoulders, die ook maar niet overgaan. De orthopeed die eind augustus 2018 een operatie aanraadt als laatste hoop voor rechts, omdat het maar niet voldoende wil genezen. Met risico’s, een pittige revalidatie en geen zekere uitkomst is dat geen gemakkelijke beslissing om te nemen. Voorlopig uitgesteld na een nieuwe tegenslag.
De haaruitval blijkt geen gevolg van stress maar Frontale Fibroserende Alopecia, weer een auto immuun aandoening waarvan de oorzaak niet bekend is. Het haarverlies is definitief, ik moet hopen te houden wat ik heb, voor de buitenwereld is het nog onzichtbaar. Met die informatie ga ik naar buiten, terwijl ik tien minuten eerder naar binnen ging met de hoop mijn oude haar weer terug te krijgen. Het verloop zal lang onzeker blijven. Komt het stil te staan, dan kan het na maanden of jaren weer opvlammen. Niemand die het weet, een echte behandeling is er nog niet.
Het is een raadsel
Waarom valt mijn lichaam zichzelf zo aan en vernietigt het gezonde cellen en weefsel? Terwijl ik er echt heel goed voor zorg. Vragen waar ik geen antwoord op zal krijgen. Ik zal moeten leren dealen met de gevolgen en de angst. Heeft mijn lijf nog meer in petto aan merkwaardige aandoeningen? Blijft mijn haaruitval beperkt en redelijk onzichtbaar? Fingers crossed. Zelf zie ik wel duidelijk het verschil met een jaar geleden, je kent je eigen hoofd nou eenmaal het best. En ondertussen de vraag, hoe moet en gaat het verder met die schouders?
Samen kijken naar winterbloeiers
Het helpt even enorm, deze troostende wandeling met een lief mens, die me wijst op een boom die voor de allereerste keer in zijn Arboretumtijd zaden draagt. In het Aziatische gedeelte bewonderen we de prachtige bast van de Acer Griseum. Ze laat me voelen hoe koud deze is. Een paar meter verderop staat een Ginkgo. Samen voelen we aan de stam van deze bijzondere boom, die uniek is, geen loof en geen naaldboom, en uit de tijd van de Dinosaurussen stamt. Zijn stam is warm op een koude winterdag. Over isolatie gesproken. Wat kan deze boom ons op het gebied van duurzaam bouwen leren? Bizar deze verschillen in temperatuur. Omhels een Ginkgo als je warmte zoekt. We kijken omhoog naar de wonderschone kleuren van de Metasequoia, ook al zo’n oerboom.
Een knoop als souvenir
De Hamamelissen raken langzaam uitgebloeid. Ik fotografeerde ze in de sneeuw een paar weken eerder. Toen waren ze op hun mooist. En wist ik nog van niks. Even verderop bloeit Salix ‘Mount Aso’ met zijn roze katjes. Gekocht door de collectiebeheerders tijdens een excursie van het Arboretum naar de Sneeuwklokjestuin van Annie Fallinger in Dordrecht. Ze omringt haar sneeuwklokjes met winterbloeiende heesters en planten.
We staan stil bij de Papierstruik, mijn metgezel wijst me op de knoop in een tak, door haar erin gelegd toen deze plant nog klein was. De takken zijn buigzaam lees ik later online en je kunt in een jonge tak dus een knoop inleggen. Grappig, het zal altijd haar knoop blijven, vooral zichtbaar voor wie het weet. Doen schilders dat ook niet, ergens iets persoonlijks verbergen in hun werk, en timmermannen?
Beter met planten
Het thema dit jaar in de Botanische Tuinen is Beter met planten. (Kijk voor alle info op www.botanischetuinen.nl ) Zal er ergens een groeien waar ik wat aan heb? Zo lang de oorzaken van FFA en primaire frozen shoulders onbekend zijn, net als van veel andere auto immuun aandoeningen, zal de oplossing lastig te vinden zijn. Zelf experimenteren is niet zonder risico. Baat het niet dan schaadt het niet, gaat helaas vaak niet op. Voorzichtigheid is geboden. Werkzame stof en giftig liggen dicht bij elkaar in de plantenwereld.
Zolang er leven is…
De afgelopen week lukte het met wat aanpassingen wat meer te rommelen in mijn eigen tuin dan vorig jaar. De zon op je rug in februari, de ontluikende tuin, de vele kleurtjes van de krocussen, de sneeuwklokjes, cyclamen en winteraconieten helpen en troosten. Het leven gaat door, ook met beperkingen en haaruitval. Ik krabbel weer wat op, en zal me opnieuw uit de put proberen te hijsen. Het zaaiseizoen gaat beginnen. En dan is het ook opeens lente eind februari…
Aan de vrijwilligers van het Arboretum; bedankt voor jullie support en luisterende oren. De Belgen noemen gezamenlijk onderhouden tuinen, een Samentuin, het Arboretum is veel meer dan dat, dat moge duidelijk zijn, maar een Samentuin is het zeker ook!
Op zondag 10 maart is de wintertuin van het Arboretum te bezoeken tussen 13.30 en 16.30 uur. Kijk voor meer informatie op de website. Lees ook De tuin als troost, deel 1
Gerelateerd